(నిజ జీవిత సంఘటనల ఆధారంగా)
కొన్ని సంవత్సరాల క్రిందట, పూనే లో జరిగిన అనుభవం. బైకు మీద ఇంటి నుండి ఆఫీసుకి వెళ్ళే దారిలో, ఒక పెద్ద ఆసుపత్రి ముందు ఉన్న రోడ్డుని రెండుగా చీలుస్తూ ఒక గుడి ఉండేది. నేను రోజు వారిగా, ఆ గుడి ముందు బైకు ఆపి, క్రిందకు దిగకుండా “హలో సార్! / నమస్తే సార్!/ కొంచెం హడావిడిలో ఉన్నా సార్!/ ఏంటి సార్, బావున్నారా?” ఇలా రక రకాల పలకరింపులతో ఆంజనేయస్వామిని పలకరించి పోతూ ఉండే వాడిని.
ఆ గుడి ముందు, యాధావిధిగా ఒకరిద్దరు యాచకులు ఉండేవారు. ఎప్పుడైనా, ఏమైనా ఇచ్చేవాడిని లేదా మాములుగా, నా పలకరింపులతో సాగిపోయేవాడిని.
1. కొత్త బిచ్చగాడు – మొదటి సంఘటన
ఒక రోజు, కుష్టు వ్యాధి తగిలిన ఒక కొత్త బిచ్చగాడు అక్కడ కూర్చుని ఉన్నాడు. అతనిని చూసి జాలి కలిగి నా దగ్గిర ఉన్న లంచ్ బాక్స్ లోది తీసి అతనికి ఇచ్చేసాను. ఒకింత సంతోషంగానే తెస్సుకున్నాడు. అలా రోజూ ఆఫీసుకి వెళ్తూ, అతను కనిపిస్తాడేమోనని చూస్తూ ఉండేవాడిని.
2. అదే బిచ్చగాడు – రెండో సంఘటన.
ఈ సారి, మళ్ళీ అతను కనపడగానే, నా దగ్గిర బాక్సు తీసాను. అతను అన్య మనస్కంగా తన ముందు ఉన్న పళ్ళాన్నీ ముందుకు తోసాడు. నా దగ్గిర ఉన్న బాక్సులో ఉన్నది, అతని పళ్ళెం లోకి ఒంపి ముందుకు సాగిపోయాను. అలా రోజులు నడుస్తూ ఉండగా,
3. బిచ్చగాడు – “అంతా వద్దులే, సగం చాలు”
మరో సారి, బాక్సు తీసి అతని పళ్ళెం లో వేయబోతుంటే, అతను నోరు తెరిచి, “అంతా వద్దులే, సగం చాలు!”. అతని మాటలు తూచా తప్పకుండా పాటించి, సమన్యాయం పాటించాను. రోజులు నడుస్తున్నాయి…,
4. మొహం తిప్పుకుంటున్న బిచ్చగాడు.
ఆ తర్వాత, నేను ఎప్పుడు కనపడినా, అతను మొహం తిప్పుకోవడం మొదలు పెట్టాడు. నా బాక్సు బయటకు రాలేదు, అతను పళ్ళెం ముందుకు చాచలేదు.
రోజులు నడుస్తున్నాయి,
5. బిచ్చగాడు – “అంతా నాకే పెడితే, నువ్వేం తింటావ్?”
ఈ సారి, నేను పట్టు వదలని విక్రమార్కుడిలా, బైకు దిగి బాక్సు తీసుకుని, అతని దగ్గిరకి వెళ్ళాను. అతను పళ్ళెం వెనక్కి లాక్కుంటూ, “అంతా నాకే పెడితే, నువ్వేం తింటావ్?” అని అడిగాడు. నేను, “పర్వా లేదు. నేను ఏదైనా కొనుక్కుని తింటాను.” అతను, “నీ డబ్బా నువ్వే ఉంచుకో. డబ్బు లివ్వు, నేనే వేడి వేడి గా కొనుక్కుని తింటాను. ” “డబ్బులు ఇవ్వను!” అక్కడి నుంది హూంకరిస్తూ నిష్క్రమించాను.
ఆ తర్వాత,
6. బిచ్చాగాడి వెక్కిరింత!
ఆ తర్వాత, అతను నేను ఆ గుడి ముందు ఎప్పుడు తారసపడినా, అతను తన పక్కనే ఉన్న సంచి ఓపెన్ చేసి చూపిస్తూ ఉండేవాడు. దానిలో ఉన్న పళ్ళు, బ్రెడ్, బిస్కట్లు, ఇంకా ఏవో, “ఏమైనా కావాలంటే తీసుకో…”, అంటూ అతని కళ్ళు మాట్లాడుతూ ఉండేవి. “ఫన్నీ గై”, అనుకుంటూ, ఇద్దరం నవ్వులు ఎక్స్చేంజ్ చేసుకుంతూ ఉండేవాళ్ళం.
7. బిచ్చగాడు తూట్లు పొడిచిన నా అహంకారం.
ఆలోచించగా, అతనిలో ఏదో విషయం ఉంది అనిపించింది. ఒక సెలవు రోజు పనిగట్టుకుని, అతనిని కలవడానికి వెళ్ళాను. ముందుగా ఒక పదిరూపాయల నోటు చేతిలో పెట్టి, మాట కలిపాను. నేను, “ఫుడ్ ఇస్తే, ఎందుకు తీసుకోవు? డబ్బులే ఎందుకు అడుగుతావు?” అతను, “తిండి ఎవడైన ఫ్రీ గా పెడతాడు. బాత్-రూం కి వెళ్ళంటే డబ్బులు కావాలి. సులభ్ కాంప్లెక్ష్ వాడు, అవసరం తీర్చుకునే అవకాశం బిచ్చం వెయ్యడు.” నా తల గిర్రున తిరిగింది.
అతను చెప్పిన మిగిలిన విషయాలు ఇలా, “నాకు ఎప్పుడూ చల్లారిన కూడేనా, వేడిగా తినాలనిపిస్తుంది కదా. అది కొనుక్కోవాలంటే డబ్బు కావాలి. జ్వరం వస్తుంది, తగ్గాలంటే, ఒక మందు బిళ్ళ, వేడి వేడి టీ కావాలి. బట్టలు ఇస్తారు, జోలే తప్ప ఇంకేమీ లేను, ఎక్కడా దాచుకోవాలి? అప్పుడప్పుడు స్నానం చెయ్యాలనిపిస్తుంది, మరి దానికి కూడా సబ్బూ కావాలి, డబ్బూ కావాలి. చలిగాలి కొడుతూ ఉంటుంది, వెచ్హగా ఒక బీడినో / సిగరెట్టో దమ్ము లాగాలనిపిస్తుంది. అసలు నువ్వు నన్ను బిచ్చాగాడిగా కాదు, మనిషిగా చూడు, నా అవసరలేమిటో, నాకు డబ్బెందుకు కావాలో తెలుస్తుంది. ఒక్క పూట తిండి పెట్టి, నన్ను జీవితాంతం ఉద్దరించే వాడిలా గర్వపడకు. అసలు నాలాగా డబ్బు లేకుండా, ఒక్క రోజు బ్రతికి చూపించు. చివరగా ఒక విషయం గుర్తుపెట్టుకో, ‘నాకు ఇది ఇచ్చినవాడే, నీకు అది ఇచ్చాడు.”
నా మనసు ఛెళ్ళుమంది!.
